گزارش یک سرقت

سرانجام مصرِ آبستنِ قیام موش زائید و در انتخاباتی که مردم تنها حقّ انتخاب بین بد و بدتر را داشتند، محمّد مُرسی از اخوان المسلمین به پیروزی رسید و رفت سرجای حسنی خان مبارک نشست. آیا آنهمه جوش و خروش و خونهایی که بر زمین ریخته شد تنها برای رفتن مبارک و آمدن مُرسی بود؟! آیا سقف خواسته های یک ملّت به پا خاسته تنها در این خلاصه می شد که در انتهای راه احمد شفیق و کاندیدای اخوان المسلمین در مقابل هم شاخ و شانه بکشند و سرانجام افسار دولت را به دست مُرسی بدهند؟

هر چه که بود از نقش ارتش آمریکایی مصر نباید غافل شد که با هدایت و حمایت گردانندگان اصلی آن در کاخ سفید، اجازه نداد تا انقلاب آزادیخواهانه ملّت مصر در سمت و مسیری پیش رود که باعث به وجود آمدن یک حاکمیّت اصیل و ملّی و مردمی در آن کشور شود و پس از آن با رایزنی هایی که در پشت پرده صورت گرفت، آب رفته را به جوی بازگرداند و دل بسیاری از غافلان را شاد کرد که آری دیگر دوران مبارک تمام شده و حالا مُرسی با تکیه زدن بر تخت فرعونها، مصری می سازد آباد و آزاد و رها از هرگونه دغدغه های استعماری و ارتجاعی.

روند اتّفاقات و حوادث در کشورهای عربی و قیامهای مردمی موسوم به بهار عرب و نتایج حاصله بیانگر این نکته است که اربابان زورمدار و قدرتمند جهانی حالا حالاها قصد آسوده گذاشتن ملّتهای تشنۀ آزادی و استقلال را ندارند و هر روز به رنگی و مدلی بسته به سلیقه و خواست توده های به پا خواسته، حکومتهای دست نشانده را غالب می کنند و بعد هم از ته دل به ریش ساده لوحان می خندند. با این تفاسیر به سادگی می شود نتیجه گرفت که تنها وجود یک تشکیلات قوی و منسجم و سازمان یافتۀ مردمی است که می تواند در مقابل غولهای جهانخوار قد علم نموده و حق و حقوق ملّتهای در بند را از حلقومشان بیرون بکشد و این همان چیزی است که متأسفانه توده های به پا خاسته در کشورهای عربی، فاقد آنند.