مادران ایران زمین

خواستم این زن را شیرزن بنامم امّا دیدم حتّی شیر هم با همۀ شیر بودنش در مرگ جگرگوشه هایش، مویه می کند و تاب و طاقت از کف می دهد। شاید تنها بتوان از او بعنوان یک مادر ایرانی نام برد. ایرانی که در چنگال وحشتی ترین و قسی القلب ترین دشمن انسان و انسانیّت گرفتار آمده امّا به شهادت همین سندهای زندۀ تاریخی هرگز تسلیم نشده و اینگونه مانند این مادر داغدیده، با وجود مصیبتی که کوه هم تاب و توان تحمّلش را ندارد، چونان گُردی دلاور می غرّد و خامنه ای و دار و دستۀ جنایتکارش را به لجن می کشد.

در یک چشم به هم زدن دو فرزند رشید و برومند از دست بدهی و به جای اشک و حسرت، رجز بخوانی و ظالم را به مرگ سخت بشارت دهی، کاریست کارستان که تنها از مادران ایران زمین برمی آید و بس.
در مقابلِ این زن چاره یی جز سر تعظیم فرود آوردن نیست. ایران قرنهاست که با همّت همین زنان و فرزندان رشید و برومندی که در دامان خویش پرورده اند، از تمامی مصائب و آزمایشات تاریخی سرفراز و سربلند بیرون آمده و متجاوزان را به گورهای تاریخی شان پیوند زده است. اگر امروز نه از آداب و رسوم اسکندر و نه از زبان عربی صحبت کردن و نه از سلسلۀ مغولها در ایران خبری نیست، به همّت وجود همین مادران و گوهرهای گرانبهایی است که در دامان پر از مهر و محبت خودشان پرورانده اند.
درود بر آنان که ایستادگی و جسارتشان آنهم در چنین شرایطی، نوید دهندۀ برآمدن آفتاب حیاتبخش آزادی از افقهای بیکران ایران زمین است.