پنالتی آخر

دستان بیرحم سرطان صبح امروز مرد با وقار ورزش ایران، ناصر حجازی را از مردم و خیل دوستدارانش جدا کرد و با خود برد. در روزگاری که لومپنها بر ورزش مملکت و خصوصا فوتبال از همه سو مثل اختاپوس چنگ انداخته اند و همانگونه که با سیاست، ورزش را نیز به لوث وجود ناپاکشان آلوده اند، دروازه بان سالهای دور ایران نه تنها تن به خواری و ذلّت و کرنش و همرنگ جماعت شدن و روضه خوانی و مدّاحی و سینه زنی همانند بعضی از همکارانش نداد، بلکه بارها و بارها با کلام رک و صریح خود بر آنها تاخت و به قول معروف سکّه یک پولشان کرد.
آنها هم البته بیکار ننشستند و راه را از همه سو بر کسی که بواسطه سواد، سابقه و معلوماتش شایستگی تکیه زدن بر بالاترین مصدر ورزشی کشور را داشت بستند। آخر در جمهوری جهل و جنایت آخوندها معنا ندارد که کسی در جای واقعی خودش قرار بگیرد.

صراحت و رک گویی اش خیلی ها را به خشم آورده بود و خودش نیز اینرا می دانست. او می گفت: مردم مرا دوست دارند، امّا برخی آرزوی مرگم را دارند. آنهایی که سرخی زبان من آزارشان داده و می دهد. امّا من از زندگی ام راضی ام. از اینکه در چهار دهه گذشته زیر بار زور یا منّت کسی نرفتم. به پای همۀ مردم به رسم ادب و احترام بلند شدم، در استادیوم برای هزاران نفر که تشویقم می کردند، تعظیم کردم ولی جلوی یک مسئول سرم را پایین نگرفتم تا پُست و مقام بگیرم.

بهترین دروازه بان تاریخ ایران، کسی که بارها با پرشها و رفلکسهای بی نظیر خود، دل فوتبالدوستان را به دست آورده بود، از پس سرطان این آخرین پنالتی زندگی خویش بر نیامد و با وجود دو سال مقاومت سرانجام صبح امروز به دیار باقی شتافت. امّا متانت، بزرگ منشی و وقار او در کنار رک بودن و پرهیز از بله قربان گویی و حسّ مردم دوستی اش، بی شک بسا فراتر از آن است که مرگ حقیر بتواند خدشه ای به حضور معنوی اش وارد نماید. همینکه امروز مردم و دوستدارانش که از شنیدن خبر پرواز ابدی او اشک می ریختند و معاون فدراسیون فوتبال رژیم، تاج مزدور را آماج شعار های مرگ بر تاج قرار داده بودند، نشانگر این موضوع است که اسطوره حیاتی دیگر آغاز کرده و تا طلوع سپیده دمان آزادی و رهایی در کنار مردم خویش خواهد بود.