سرانجام پس از نزدیک به دَه سال قضات فرانسوی به خود آمدند و با صدور حکمی منع تعقیب و لغو اتهام تروریستی خانم رجوی و بیست و سه تن از مسئولان شورای ملی مقاومت را اعلام کردند.
هشت سال پیش کماندوهای کشور مهد دموکراسی مثل مور و ملخ، گله وار به مقرّ شورا در اورسورواز حمله کردند و به چنان فتحی نائل آمدند که فتوحات ناپلئون در مقابلش اصلا به حساب نمی آید!
در فرخنده و مبارک بودن لغو اتهامهای بی پایه و اساس و اینکه اصل و اساسش از کجا آب می خورد، هیچ شک، حرف و حدیثی نیست امّا چیزی که آدم را بیش از پیش به فکر و تامّل وامی دارد این است که اگر مادر و مهد دموکراسی اینگونه ناجوانمردانه و ناحق مثل آخوندها می زند و تخریب می کند و به بند می کشد، پس وای به حال نامادریهایی که چشم دیدن آزادیخواهان واقعی را ندارند. همین جناب سارکوزی که حالا مقام ریاست جمهوری فرانسه را یدک می کشد، آنزمان عهده دار مقام وزارت کشور فرانسه بود و زیر دست شیراک کار می کرد. اگر بتوانیم موسوی را بخاطر اعدامهای شصت و هفت تبرئه کنیم، او نیز از هر اتهامی در خصوص حمله هفده ژوئن مبرّا خواهد بود. نمی خواهم بقول معروف متّه به خشخاش بگذارم امّا بحث این است که دنبال موجودی زنده به نام دموکراسی واقعی و حقوق بشربی غلّ و غش در اروپا و آمریکای متمدّن آنهم از نوع دولتی اش نباید بگردیم که بیهوده وقت تلف کردن است. گشتن همان و نیافتن هم همان.
در هر صورت آنچه که کام ملّایان جنایتکار را تلخ کند لاجرم شهدی است که کام عاشقان آزادی و رهایی را شیرین خواهد کرد. ملّاها با آنهمه بذل و بخشش از کیسه ملّت محروم ایران، باز هم راه به جایی نبردند و درمانده و مفلوک به خود پیچیدند. کامشان تلخ و تلختر باد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر