می شکفم با زمزمه یی
و سرشار می شوم با لبخندی
و تازه می شوم با هر بشارتی
برایم غزلی بخوان از عاشقانه های دیروز
از هشیاری بذر در اعماق خاک تیره
و از برآمدن ستارۀ صبح در دل تاریک شب
تا بدانم که در کدامین سپیده خواهم رُست
می شکفم با نیایشی یا زمزمۀ دعایی
که راهب پیر در دل برهوت صحرا
یا در قلب کوهستانهای سر به فلک کشیده
به نام آزادی انسان، برلبان خویش
جاری می کند
به نام آنکه سرودن را آموخت
و نوشتن را
شور و شعور را در سرها
و نور را در دلها نهاد
تا در راه رسیدن به کمال
چراغ
راهشان باشد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر