غرق در بحران!

بحرانهای داخلی و خارجی رژیم ولایت فقیه را به لبۀ پرتگاه سقوط و نابودی کشانده اند. در مملکتی که دولتمردانش فقط راه استفاده از ثروتهای خدادادی نفت و سایر منابع زیرزمینی را خوب می شناسند و بریز و بپاشها و دزدیهای نجومی و افسانه ای تنها از این راه ممکن و میسّر بوده است، حالا در تنگنایی اساسی قرار گرفته اند. دیگر از درآمدهای آنچنانی نفت و گاز خبری نیست. به جای دلار و یورو از هند در مقابل نفت چای و برنج و حتّی ذغال اخته! دریافت می کنند. ترکیّه هم که اوضاع را قمر در عقرب دیده حاضر نیست با قیمت قبلی توافقی که آنهم تازه چوب حراج به سرمایه های ملّت ایران است، پول گاز دریافتی را پرداخت کند و پایش را توی یک کفش کرده و باز هم تخفیف می خواهد. آنگونه که می گویند روند تجارت سوخت با چین به مراتب بدتر از اینهاست و البته پُر واضح است که سردمداران رژیم بر اساس وابستگی های اقتصادی و سیاسی به چینی ها، به هر سازی که آنها بزنند خواهند رقصید. محتوای قراردادهایی که مخصوصا اینروزها با دولتهای فرصت طلبی مثل چین و روسیه و ترکیّه بسته شده و در آینده هم ادامه خواهد داشت، در صورت انتشار، قراردادهای ننگین گلستان و ترکمانچای را به دست فراموشی خواهد سپرد.

برای عبور از مخمصه یی که رژیم به آن گرفتار آمده، نیاز به مدیریّت سالم و کارآمد از نان شب واجبتر است امّا می دانیم که در کشور تحت سلطۀ نظام فقیه، بعلت زد و بندها و جایگزینی روابط به جای ضوابط، هیچ کس و هیچ چیز سر جای خودش نیست. وقتی که یک پاسدار را یک شبه به وزارت نفت منصوب می کنند بی هیچ علم و تخصصی و وزراء و مجلسی ها با جعل مدرک و زد و بندهای پشت پرده بر حساسترین پستها و کرسی های مملکتی چنگ می اندازند آنوقت اثر تحریمها واویلا در واویلایی می شود که که آن سرش ناپدید و ناپیدا  و مملکت به سمت وسویی می رود که نه از دست ولی فقیه و نه از دست هیچ امام و امامزاده یی کاری بر نخواهد آمد.

 ماجرای بحرانها به اینجا ختم نمی شود. اتّحاد و همدلی و همراهی تک تک اعضای سه قوۀ یک مملکت  مخصوصا در شرایط بحرانی از اصولی است که به عبور از تنگناها و به سلامت رساندن کشتی توفان زدۀ یک کشور به ساحل امن کمک شایانی خواهد کرد. سگ دعواهای احمدی نژاد با آخوند مزدور لاریجانی در قوّۀ قضائیه و با لاریجانیِ سر کرده در آخور شلم شوربایی به نام مجلس و متعاقب آن پاچه گیریهای پادوهای آنها از یکدیگر، چشم انداز این حکومت جابر و آدمکش را بیش از هر زمان دیگری به تصویر کشیده است. احمدی نژاد حتّی برای هارت و پورتهای ولی فقیه تره هم خرد نمی کند و هر چه او عربده می کشد و به اتحاد دعوت می کند، این یکی برعکس و عمدا و علنی همۀ اختلافات را در بوق و کرنا می کند و بیمی هم به دل راه نمی دهد.

بحرانهای اقتصادی و تحریمهای پی در پی، عدم کارآیی مسئولان و مدیران مملکتی، سگ دعواهای جزبی و گروهی و جناحی در بالاترین سطح نظام ولایت فقیه، بشارت دهندۀ سقوط مرگبار رژیمی است که بیش از سی سال با کشتار و سرکوب حکومت کرده است.