فرخنده و مبارکباد

سرانجام معجزۀ خروج از اشرف و انتقال به زندانِ لیبرتی کار خودش را کرد و مجاهدینی که به زعم سرکار خانم وزیر امور خارجه امریکا در اشرف تروریست بودند، پس از ورود به لیبرتی از این تهمت شوم و ناروا مبرّا گردیده و تبدیل به آدمهای سر به راهی شدند که حالا می توانند مورد پذیرش کشورهای اروپائی و امریکا قرار بگیرند!

این البته همانگونه که رفت به زعم خانم کلینتون بود. امّا واقعیّت این است که سرکار خانم هم خوب می داند که چرا شوهر گرامی اش پانزده سال پیش یک مقاومت مشروع و مردمی را داخل لیست سیاه گذاشت و دست و پایش را بست. آنروزها وقتی سید خندان که اینروزها هوای دلش بدجوری ابری شده و دل و دماغ سابق را ندارد، از گفتگوی تمدنها می گفت و با انواع و اقسام پودرها و کِرِمها با مارکهای اصلاح طلبانه در صدد رفع و رجوع چهرۀ کریه و زشت عجوزۀ ارتجاع و استبداد برآمده بود، قند در دل غربی ها و از جمله همسر خانم وزیر خارجه آب می شد و می پنداشتند اگر با گرگهای فرو رفته در جلد میش ها برقصند هم شرّ یک مقاومت سمج و ریشه دار را از سر خود کم کرده اند، هم با توجّه به مدرنیزه شدن حکومت ناب محمّدی می توانند به راحتی و بدون دردسر دل بدهند و قلوه بگیرند. یعنی یک تیر و دو نشان. امّا گذر زمان نشان داد که تمامی محاسبات از بیخ و بن غلط اندر غلط بوده اند.

 اشتباه اوّل بیل کلینتون و مشاوران رنگارنگش از اینجا ناشی می شد که با وجود آنهمه زرق و برق و دار و دستگاههای عریض و طویل تحقیق و تفسیر و آنالیز، از درک یک واقعیّت ساده عاجز بود. آنها نمی دانستند که یک رژیم دیکتاتوری که رنگ و لعاب اسلامی هم دارد اگر بخواهد هم نمی تواند از اصل و اساس خود که همان سرکوب در داخل و صدور ارتجاع و تروریست در خارج است دست بردارد. آنها نمی دانستند که برای یک رژیم ارتجاعی مقولۀ مدرنیزه شدن مساوی است با مرگ و فنا و نابودی و غافل بودند که میکربها بنا به ذات و ماهیّتشان تنها در فضاهای آلوده می توانند به رشد و زندگی نکبت بار خویش ادامه دهند. آقای کلینتون از درک این نکتۀ ساده عاجز بود و با قرار دادن سازمانی که به تأئید دوست و دشمن بزرگترین و منسجم ترین تهدید رژیم فاشیستی آخوندی است در لیست تروریستی، خدمت بزرگی به ادامۀ حیات ننگین آخوندها نمود.

 اشتباه دوّم آقای کلینتون عدم اطّلاع و آگاهی از ظرفیّت و پتانسیّل سازمانی بود که نزدیک نیم قرن پنجه درپنجۀ استعمار و استبداد انداخته و در اثنای مبارزه به تجربیّات گرانقدری دست یافته که مسلما تئوریسینهای تحصیل کرده در آکادمیهای امریکایی و مشاوران برجسته و بلند پایه اش فاقد آن بوده و  هستند. تجربیّاتی که فقط در راه عبور از گردنه های سخت و توفانهای سهمگین و امواج خروشان قابل کسب و دست یابی هستند و نه در مراکز آموزشی از نوع عالیترینشان حتّی!

به قول حافظ شیراز: بشوی اوراق اگر همدرس مایی*** که علم عشق در دفتر نباشد.

خروج از لیست سیاه که لایق آخوندهای جلّاد و ضدّ بشر است، بر ملّت بزرگ ایران و هر کس که در هر کجای جهان سر در پی آزادی و عدالت طلبی دارد، فرخنده و مبارکباد.