سقوط یک دیکتاتور

قیامی که شش ماه پیش در لیبی و توسّط مردم به پا خاسته آغاز شد، سرانجام به بار نشست و امروز تقریبا تمامی قسمتهای پایتخت به دست نیروهای آزادیبخش تسخیر شد. پس از فرار بن علی در تونس و همزمان با قیام مردم مصر، نارضایتی ها در لیبی نیز اوج گرفت و مردم این کشور راهی خیابانها شدند امّا دیکتاتور ورشکسته به تقصیر لیبی، سرهنگ قذّافی همانند تمامی دیکتاتورهای دیگر فریاد آنها را با گلوله های آتشین پاسخ گفت، در این خیال خام که با تعدادی کشته و به اسارت گرفتن جوانهای به پاخاسته می تواند تضمینی برای ادامۀ حاکمیّت دیکتاتورمآبانه دست و پا کند و همچنان به بیش از چهل سال حکومت جابرانۀ خود ادامه دهد.

دیکتاتور امّا غافل بود که کشتار و به بند کشیدن روند سرنگونی اش را تسریع خواهد کرد و او چنان غرق در خیالات و اوهامات بود که تا به خود آمد، حاصل سرکوب و کشتار را در سازماندهی یک ارتش مردمی دید و بی شک تا همین لحظات هم که هنوز از سرنوشتش خبری نیست، به این موضوع فکر می کند که ارتش آزادیخواهان چگونه به این سرعت شکل گرفت، انسجام یافت و عملیّاتی شد.

البته غرب در انجام این مهم اگر نگوییم نقش اصلی، نقش اساسی ایفاء نمود. از آنجاییکه آنها آموخته اند و تجربه گرفته اند که پیاده کردن نیرو در کشورهای دیگر نه تنها تلفات فراوانی به نیروهای انسانی شان وارد می کند، بلکه مقرون به صرفه نیز نیست و به پرستیژ آنها بعنوان یک کشور متجاوز لطمه های جبران ناپذیر وارد می کند، بنابراین چه بهتر که با پشتیبانی تسلیحاتی و عملیّات نظامی صرفا هوایی و موشکی راه را برای نیروهای مبارز داخلی صاف و هموار نمایند. این تجربه در لیبی با موفقیّت به بار نشست. امروز نه تنها کسی نیروهای غربی را در لیبی متجاوز و اشغالگر نمی داند ( چرا که اساسا آنها در این کشور نیرو پیاده نکرده اند ) بلکه برعکس دولتمردان این کشورها حالا باد در غبغب می اندازند و یکی پس از دیگری به صحنه می آیند که آری این ما بودیم که از مردم لیبی حمایت کردیم تا آنها بتوانند دیکتاتور را از سر راه بردارند.

سارکوزی امروز حتما کمتر از انقلابیونی که به فتح پایتخت نائل آمدند، خوشحال نیست. کامرون نیز همین احساس را دارد و اوباما نیز. ساده خواهیم بود اگر فکر کنیم که گربه ها عابد و مسلمان شده اند و چگوارا وار کفش و کلاه کرده اند تا شرّ دیکتاتورهای زمین را از سر مردم به جان آمده کم کنند و گوهر گرانبهای آزادی را کادو پیچی کرده و دو دستی تقدیمشان کنند. در اصالت نیروهایی که جان بر کف سلاح برداشتند و شش ماه شبانه روز به نبرد پرداختند، کشتند و کشته شدند، هیچ شکّی نیست، امّا باید صبر کرد و دید که شورای ملّی انتقالی در آینده چه تصمیماتی خواهد گرفت. این شورا اواخر فوریه توسّط مخالفان دولت لیبی و در رأسشان مصطفی عبدالجلیل وزیر دادگستری لیبی تأسیس شد و در ماه مارس یک دولت موقت تشکیل داد که ریاست آنرا محمود جبرئیل بر عهده دارد. جالب است که اوّلین کشوری که شورا را به رسمیّت شناخت، فرانسه بود.
ناگفته نماند که ذخیره نفت لیبی معادل 42 میلیارد بشکه می باشد که این کشور را از این لحاظ به بزرگترین کشور نفت خیز آفریقایی تبدیل نموده است. سارکوزی و شرکاء از این موضوع به خوبی مطّلعند.