ظاهرا رایحۀ بهار عرب پس از عبور از مرزهای عربی به اسرائیل و بعد از آن به انگلیس رسیده تا سایر کشورهای دیگر هم تا دیر نشده چاره یی بیاندیشند و علاج واقعه را قبل از وقوع بنمایند.
هفتۀ پیش برای اوّلین بار در تاریخ تاسیس دولت اسرائیل، جمعیّتی بالغ بر دویست وپنجاه هزار نفر در تل آویو به خیابان آمدند و علیه گرانی به تظاهرات پرداختند. دولتمردان اسرائیلی هم به جای استفاده از تانک و زرهپوش و باتوم و زندان و اعدام و تجاوز، بلافاصله طرح گران شدن بنزین را متوقف کرده و قول انجام اصلاحات اقتصادی دادند.
شورشهای خیابانی در لندن که جرقۀ آنرا پلیس با کشتن یک جوان سیاهپوست زد، در سوّمین روز خود به لیورپول، بیرمنگام و بریستول رسید. طیّ اینمدت ساختمانها و مراکز دولتی به آتش کشیده شده و بسیاری از فروشگاههای بزرگ غارت شدند. نکته جالب توجّه هم در این میان اینجاست که سخنگوی بی شرم وزارت خارجه آخوندها، رامین مهمان پرست از دولت بریتانیا خواسته تا از هرگونه برخورد خشونت آمیز جلوگیری نماید و با انجام گفتگو و بررسی درخواست تظاهرکنندگان، موجب بازگشت آرامش شود!!! حالا چرا وزارت خارجه از اینگونه نسخه ها برای حکومت بشّار اسد که دارد هزار هزار می کشد و تانکها را هم در درگیریهای شهری علیه مردمی که با دست خالی به خیابان آمده اند به کار گرفته نمی پیچد، حتما جوابش این است که خون مردم انگلیس به زعم آخوندها سرختر از خون ملّت مسلمان و محروم سوریه است. برخورد خودشان هم که با تظاهرات مردم در تهران و سایر شهرهای ایران، نیازی به توضیح ندارد.
ناآرامیهای لندن و تل آویو البته تفاوت عمده ای با قیامها در سرزمینها عربی خاورمیانه وشمال آفریقا دارند. در شهرهای فوق الذّکر کسی فریاد آزاد شدن زندانیان سیاسی سر نداده است و هیچکس هم درپی براندازی دولتهای حاکم نبوده است. چرا که این مردم حداقل بطور نسبی از نعمت دموکراسی برخوردارند. مشکل اساسی آنها به اوضاع و احوال وخیم اقتصادی بر می گردد. سیاستهای اقتصادی مردم را در تنگناهای اساسی قرار داده و زندگی و آینده آنها و فرزندانشان را به خطر انداخته است.
به موارد فوق اگر امواج جدید نابسامانیهای اقتصادی و هرج و مرج در بازارهای بورس و متعاقب آن گرانی و بیکاری را بیفزائیم، به راحتی پی خواهیم برد که یک سونامی ویران کننده در راه است و اگر فکری برای نابسامانیهای اقتصادی و اجتماعی و سیاسی نشود، کرۀ خاکی دستخوش فعل و انفعالاتی خواهد شد که عواقبش را کمتر کسی می تواند حدس بزند
هفتۀ پیش برای اوّلین بار در تاریخ تاسیس دولت اسرائیل، جمعیّتی بالغ بر دویست وپنجاه هزار نفر در تل آویو به خیابان آمدند و علیه گرانی به تظاهرات پرداختند. دولتمردان اسرائیلی هم به جای استفاده از تانک و زرهپوش و باتوم و زندان و اعدام و تجاوز، بلافاصله طرح گران شدن بنزین را متوقف کرده و قول انجام اصلاحات اقتصادی دادند.
شورشهای خیابانی در لندن که جرقۀ آنرا پلیس با کشتن یک جوان سیاهپوست زد، در سوّمین روز خود به لیورپول، بیرمنگام و بریستول رسید. طیّ اینمدت ساختمانها و مراکز دولتی به آتش کشیده شده و بسیاری از فروشگاههای بزرگ غارت شدند. نکته جالب توجّه هم در این میان اینجاست که سخنگوی بی شرم وزارت خارجه آخوندها، رامین مهمان پرست از دولت بریتانیا خواسته تا از هرگونه برخورد خشونت آمیز جلوگیری نماید و با انجام گفتگو و بررسی درخواست تظاهرکنندگان، موجب بازگشت آرامش شود!!! حالا چرا وزارت خارجه از اینگونه نسخه ها برای حکومت بشّار اسد که دارد هزار هزار می کشد و تانکها را هم در درگیریهای شهری علیه مردمی که با دست خالی به خیابان آمده اند به کار گرفته نمی پیچد، حتما جوابش این است که خون مردم انگلیس به زعم آخوندها سرختر از خون ملّت مسلمان و محروم سوریه است. برخورد خودشان هم که با تظاهرات مردم در تهران و سایر شهرهای ایران، نیازی به توضیح ندارد.
ناآرامیهای لندن و تل آویو البته تفاوت عمده ای با قیامها در سرزمینها عربی خاورمیانه وشمال آفریقا دارند. در شهرهای فوق الذّکر کسی فریاد آزاد شدن زندانیان سیاسی سر نداده است و هیچکس هم درپی براندازی دولتهای حاکم نبوده است. چرا که این مردم حداقل بطور نسبی از نعمت دموکراسی برخوردارند. مشکل اساسی آنها به اوضاع و احوال وخیم اقتصادی بر می گردد. سیاستهای اقتصادی مردم را در تنگناهای اساسی قرار داده و زندگی و آینده آنها و فرزندانشان را به خطر انداخته است.
به موارد فوق اگر امواج جدید نابسامانیهای اقتصادی و هرج و مرج در بازارهای بورس و متعاقب آن گرانی و بیکاری را بیفزائیم، به راحتی پی خواهیم برد که یک سونامی ویران کننده در راه است و اگر فکری برای نابسامانیهای اقتصادی و اجتماعی و سیاسی نشود، کرۀ خاکی دستخوش فعل و انفعالاتی خواهد شد که عواقبش را کمتر کسی می تواند حدس بزند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر