بهاران را چه شد؟!

سلسله قیامهای مردمی در شمال آفریقا و خاورمیانه که به بهار اعراب معروف شده است، متأسّفانه به محاصرۀ کامل در آمده و استعمار و استبداد همانند دو لبۀ یک قیچی، ملّتهای به جان آمده از ظلم و ستم و فقر و تبعیض را تحت فشار گذاشته اند.

همین چند روز پیش مردم مصر بار دیگر سر از خیابانها در آوردند و در اعتراض به کندی روند اصلاحات و محقّق نشدن خواسته هایی که به خاطر آنها شهید و مجروح دادند، تظاهرات نمودند و اینبار جانشینان حسنی خان نامبارک به مقابله برخاسته و تعدادی از معترضین نیز مجروح شدند. خیلی ساده می توان دریافت که در مصر و حتّی در تونس هیچ چیز تغییر بنیادین و ریشه یی نیافته و منهای بعضی عوامل، همان خط و خطوطها از طریق از ما بهتران دارد کما فی السّابق به پیش می رود تا به مصداق از این ستون به آن ستون فرج است، راهی بیابند و دوباره آش همان آش و کاسه همان کاسه.

مردم بحرین هم که از نکبت وجود حکومت آخوندی به راحتی توسط نیروهای اعزامی از سوی ملک عبدالله و حاکمان کویت، سرکوب شدند و آزادیخواهان سر از زندانها در آورده و بر تختهای شکنجه به صلّابه کشیده شدند. سکوت معنی دار غول عظیم مدّعی دموکراسی باز تاکیدی بر این موضوع است که کسانی خارج از محدودۀ جغرافیایی این کشورها هستند که تصمیم می گیرند چه حکومتی بماند و کدام حکومت برود.

در لیبی امّا دیکتاتور همچنان به کشتار، روزگار می گذراند. مسلّح شدن آزادیخواهان و حمایت غرب از آنها در مقابل ارتش سرهنگ قذّافی، باعث بروز جنگی فرسایشی در آن سرزمین شده و هر روز خون بیگناهان فدای امیال ضدّ انسانی شخص دیکتاتور و البته ماشین نظامی به نام ناتو می شود. ظاهرا بوی خوش نفت غربی ها را بدجوری از خود بیخود کرده که حالا دل برای آزادیخواهان می سوزانند و بمباران اهداف نظامی را در دستور کار قرار داده اند. البته جنگ بر خلاف میل و خواسته آنها دارد طولانی می شود و با احتساب دو دوتا چارتای اقتصادی کار حضرات در لیبی به بن بست رسیده است. دقیقا به همین خاطر است که سارکوزی بدون مشورت با ناتو از راه هوایی اقدام به ارسال اسلحه برای مخالفان نموده است و خبرهای جدید هم حاکی از آن است که انگلیسیها هم دست به اقدام مشابه، امّا محتاطانه تر زده و جلیقه و یونیفروم و از این قبیل الزامات را تحویل داده اند.

دیکتاتور یمن با آنهمه هل من مبارز طلبی، با یک انفجار مشکوک که بعضی آنرا ناشی از بمب تعبیّه شده در مسجد کاخ ریاست جمهوری می دانند و بعضی دیگر آنرا به انفجار یک راکت که فقط در اختیار آمریکا و روسیه قرار دارد، منتسب می نمایند از میدان خارج شده و ظاهرا دارد نفسهای آخر را در بیمارستانی در عربستان سعودی می کشد. اگر حکومت یمن هنوز سقوط نکرده یکی به خاطر شک و تردید امریکاییها در مورد حکومت آینده این کشور فقیر و تهیدست است و دیگری بخاطر نفوذ تمامی عوامل و اقوام و خویشان نزدیک دیکتاتور در پستهای حساس مملکتی.

سوریه نقطۀ جوش و اوج تظاهرات مردمی است. احتمالا آمار کشته ها تا به حال از دست بشّار اسد جنایتکار هم خارج شده است. آنها بی تردید و بی محابا می کشند و عجبا که مردم به پا خاسته هر روز بیش از پیش و با عزمی جزمتر و راسختر به خیابانها می آیند و خطاب به دیکتاتور شعار ارحل ارحل سر می دهند.

در عراق نیز مردم به جان آمده در هر فرصتی به خیابان می آیند و البته حکومتی که کپی حکومت جنایتکاران حاکم بر ایران است، متقابلا از هیچ فرصتی برای ضرب و شتم و سرکوب کوتاهی نمی کند و کم نمی گذارد. با همۀ اینها آتش همچنان زیر خاکستر است و وجود یک اپوزیسیون نسبتا منسجم در عراق به رهبری العراقیّه می تواند نقطه امیدی برای مردم به پا خاسته باشد.

در مجموع ملّتها به پا خاسته اند. امّا امپریالیستها و حکومتهای دیکتاتور منش و مستبد تمام نیروهای شر را در جهت متوقف کردن این قیامها و منحرف کردن و نهایتا سرکوب آنها به کار گرفته اند. مسخره است که فرانسه ای که در الجزایر بیش از یک میلیون انسان آزادیخواه را در راه اهداف شوم استعماری خویش به کشتن داد، امروز برای مردم آزادیخواه لیبی نقش دایۀ مهربانتر از مادر را بازی می کند و دور از چشم هم پیمانان خویش در ناتو، برای آنها سلاح و تجهیزات می فرستد! عربستان سعودی و کویت با چراغ سبز آمریکاییها بحرین به پا خاسته را سرکوب می کنند و در سوریه و عراق رژیم جنایتکار آخوندها در کمک به سرکوب آزادیخواهان این دو کشور، لحظه و ذرّه ای درنگ و تأمّل نمی کند. آیا بهار اعراب در شمال آفریقا و خاورمیانه با وجود تمامی این نیروهای اهریمنی سرکوبگر و متجاوز، به تابستانی سرشار از میوه های آزادی منجر خواهد شد؟!