دو رباعی

از خون سیاوش که عدو ریخت زمین

*

خونین دل لاله گشت و شد چهره غمین

*

جلّاد! مپندار که رَستی از دام

*

فردا بدهی تقاص خون را به یقین

این یَل که به روز حادثه می غرّید

*

معنای حیات جاودان بود و امید

*

وآنروز که شد غرقه به خون در اشرف

*

بَر شد عجبا ز غرب میهن خورشید!