بعضی وقتا یه عکس آدمو با خودش مثل ماشین زمان به گذشته ها می بره. مثل عکسی که اینجاست . گرچه سیاه و سفید هست و کیفییت عکسای امروزی رو نداره اما درونش یک سینه سخن نهفته است. یادش بخیر اونروزها از مرزبندی بین آدما خبری نبود. نه کسی به دین و ایمون مخالفان رژیم سلطنتی کار داشت و نه به طرز فکر و عقیده. همه با هم یکی بودن و دستها در دست هم نخواستن دیکتاتوری رو درخواست می کردن که در نهایت پس از اعتراف به قدرت مردم و شنیدن صدای انقلابشون، فرار رو بر قرار ترجیح داد و برا همیشه در گورستان تاریخ دفن شدامٌا آدم دلش می گیره وقتی که می بینه امروز اون جمعیت متحد و یکپارچه دیروز چطور با مکر و حیله و فریب ملٌاها و البته عدم هشیاری خودش به صد دسته و گروه تبدیل شده. از همینجاست که آخوند به ریش همه می خنده و پایه های منبرش رو محکم و محکمتر می کنه.امروز تفرقه بنداز و حکومت کن تبدیل به اصل اول اعتقادی نظام حکومت ولی فقیه شده. افسوس
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر