گاهی باید ایستاد
چونان قلٌه های بی عبور
در دل دشتهای خشک و سوزان
گاهی باید جاری شد
همچون رودهای خروشان
در پیچ و خم درٌه های هولناک حوادث
گاهی باید خندید
به سان غنچه های نو شکفته گل سرخ
در گرماگرم طلوع دوباره خاک
گاهی باید گریست
چونان ابرهای سنگین بهار
که بر مصیبت خشکسالی زمین
بُغض می ترکانند
اما، فراموش نکن
که هرگز حتی برای یک لحظه
نباید در خود فرو شکنی
که سیلابهای خروشان زندگی
ساده تر از خَس و خاشاک
تو را با خود
به اعماق نیستی و تباهی فرو خواهند برد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر