دریغ از سیمین!

سیمین غزل ناب فارسی از میان ما پر کشید و رفت. رفت تا همنشین فروغ و اخوان و شاملو و نادرپور شود. دردانه زنی که با شجاعت وارد حیطۀ غزل شد و با شوق و شور و قریحۀ ذاتی اش دریچه های نو و تازه بر اوزان غزل پارسی باز نمود. نماند و ندید وطن آزاد شده از بند و زنجیر آخوندها را تا همانگونه که پیشترها قول داده بود «دوباره بسازدش با خشت جان خویش». اما او با ایستادگی  در مقابل حکومت آخوندی با حربۀ شکست ناپذیر غزلهایش، رسالت خویش و قلمش را به احسن وجه انجام داد و نام خویش را جاودانۀ ادبیات فارسی ایرانزمین نمود.

دلمان برایش خیلی تنگ می شود اما همیشه و درهمه حال می توانیم در شعرها و سروده هایش، بازش یابیم. به امید روزی که وطن آزاد و رها شده را دوباره بسازیم و روح بلند مرتبه اش را شاد و شادتر نمائیم.