تو!

 

ز تو می سرایم امشب غزل خود عاشقانه

تو بخوان که زندگی را تو فقط تویی بهانه

همه واژه های شعرم تبِ دیدنِ تو دارد

تر و تازه می سرایم ز نگاه تو ترانه

 

تو همان ستاره یی که دَم صبح می زند سر

و طلوع و روشنایی ز تو می زند جوانه
 

شب اگر ز ره بیاید تو به بام شب برآیی

تو و ماه و اخترانش چه شبی شود شبانه!

 

لب اگر دَمی گشایی و حدیث راز گویی

بزنی به جانم آتش زشرارعارفانه

تو غرور ابرهایی چو به تشنگان بباری

تن دشت باغ گردد ز کرانه تا کرانه

 

چه کند هر آنکه بی تو ز کسی خبر ندارد

 شب و روز او سراسر همه ناله و فغانه

 

گل صبح روشنایی مَه شام تیره یی تو

به همین سبب بگویم به جهان تویی یگانه

 

منم آنکه بی تو هیچم به مثالِ آب و ماهی

تویی آنکه هر نفس را بدهی به من بهانه