چرا امریکا مجاهدین را از لیست سیاه خارج نمی کند؟!

دولت آمریکا همچنان سیاست یکی به نعل یکی به میخ را در خصوص بیرون آوردن نام سازمان مجاهدین خلق از لیست سیاه تروریستی، به پیش می برد و به جای یک پاسخ قاطع منفی یا مثبت سعی دارد که این پرونده را همچنان بلاتکلیف یا به قول معروف استخوان لای زخم نگاه دارد.

راستی چرا کاخ سفید نشینها چنین سیاستی را در قبال سازمانی در پیش گرفته اند که بزرگترین جرم و گناهش از روز اوّل ایستادن در مقابل یک رژیم وحشی و مستبد و سرکوبگر بوده است؟ چگونه می شود کسانی را که با یک حکومت آدمکش در ابعاد جهانی به مبارزه برخاسته اند، تروریست نامید و از هر سمت و سو چوب لای چرخشان گذاشت؟!

اوّلین پاسخی که بلافاصله به ذهن آدم می رسد این است که حتما مجاهدین آلترناتیو دلخواه عمو سام برای رژیم آخوندها نیستند. انسانهای سخت کوشی که منافع مردمشان را بر هر چیز و هر کس و ناکسی ترجیح می دهند و بر همین اساس هم هست که سالیان سال بهای این طرز فکر و عملشان را پرداخته اند. سالها پیش یکی از مسئولین مجاهدین که در جلسه یی به سؤالات حاضرین جواب می داد در پاسخ به این سؤال که چرا براندازی رژیم اینهمه به طول انجامیده است، گفت: آمریکاییها برای ورود ما به ایران امتیاز می خواهند و مثل مأموران گمرک سر راه ایستاده اند، ما هم تاکید کرده ایم که به هیچ وجه از منافع مردم ایران کوتاه نخواهیم آمد و اهل بذل و بخشش از کیسه ملّت نیستیم. این حرفها مربوط به زمانی است که ارتش آزادیبخش با تمام توش و توانش هنوز در عراق مستقر بود. بی شک مسبب اصلی آنچه که در عراق اتّفاق افتاد و در پی آن خلع سلاح ارتش آزادی و متعاقبش آنچه هم اکنون در اشرف جریان دارد، دولت آمریکاست و حالا آنها دریافته اند که مواضع مجاهدین چه آنزمان که ارتش مسلّحشان در کنار مرزهای ایران مستقر بود و چه حالا که نیاز به حمایت بین اللملی دارند، هیچ تغییری نکرده و همچنان بر اصل دفاع از منافع ملّت ایران استوار است. طبعا چنین سازمانی نمی تواند طرف توجّه دولتمردانی قرار گیرد که همواره به ایران و منابع فراوان طبیعی و موقعیّت منحصر به فرد استراتژیکی اش در منطقه خاورمیانه، بسان یک الماس بی نظیر و گرانقدر نگاه کرده اند.

پاسخ دوّم برای این سؤال این است که دولت امریکا نسبت به حساسیّت رژیم نسبت به اصلی ترین اپوزیسیونش کاملا آگاه می باشد. آنها میزان وحشت رژیم از مجاهدین را بارها محک زده و در صحنه های مختلف نبردهای نظامی و سیاسی بین آنها، بعینه دریافته اند که اگر قرار است آخوندها جایی از کسی یا چیزی هراس داشته باشند، بزرگترین کابوسشان همین مجاهدینند. از اینرو آنها جانب احتیاط را گرفته اند و در بیرون آوردن نام مجاهدین از لیست، با وجود تمامی فشارهای داخلی و خارجی، همچنان یکی به نعل و یکی به میخ می زنند. می گویند که مشغول بررسی این موضوعند که ایا سازمان، یک سازمان تروریستی است یا نه؟! البته اهل فن خوب می دانند که دولت امریکا بیش از آنکه نیاز به بررسی وضعیّت سازمان داشته باشد، نیازمند آن است تا از عکس العملهای احتمالی رژیم بر علیه منافع آمریکا در صورت خارج کردن آنها از لیست، آگاهی یابد. دُم و دنبالچه های رژیم آخوندی در آمریکا دقیقا همین خط را البته با زبانهای مختلف به پیش می برند تا به طرف امریکایی اثرات واکنشهای خطرناک رژیم در این خصوص را القاء نمایند.

در جلسۀ استماع هیلاری کلینتون در کمیتۀ خارجی کنگره او به نکتۀ ظریفی اشاره کرد که می تواند قسمتی از آنچه در ذهن دولت امریکاست را قدری روشن نمایند. او گفت:
....... ما امیدواریم که به زودی تصمیم گیری شود. اضافه می کنم نامگذاری کنونی مانعی برای استقرار مجدد ساکنان اشرف در کشورهای اتحادیه اروپا نیست. و شرایط انسانی در کمپ اشرف نیز ارتباطی به نامگذاری مجاهدین در لیست ندارد. من فکر می کنم مهم است توجه کنیم که ما نیاز به این داریم تا هرچه در توان داریم به کار ببریم تا هرچه بیشتر نفرات را از کمپ قبل از پایان سال خارج کنیم . و ما تلاش می کنیم این کار را بکنیم. ما اساساً با سازمان ملل متحد و حتماً با ساکنان اشرف و دولت عراق داریم کار میکنیم که هرچه سریعتر ارزیابی از تمام نفرات را انجام دهیم و از اتحادیه اروپا و سایر کشورها خواسته ایم که به شکل مثبتی استقرار مجدد ساکنان اشرف که پناهندگی میگیرند را بررسی کنند. زیرا ما خواهان این هستیم که هرچه سریعتر تعداد نفرات را کاهش دهیم.

آیا این سخنان مؤید این نکته نیست که آمریکائیها علاقه یی به پذیرایی از تعدادی از اشرفیها در داخل خاک خودشان ندارند و بدشان نمی آید که فشارهای عراق باعث شود آنها تمام و کمال در اتحادیّۀ اروپا پذیرفته شوند؟ اگر جواب مثبت باشد می توان نتیجه گرفت که این موضوع نیز می تواند یکی از دلایل طولانی شدن آن چیزی باشد که خانم وزیر امور خارجه آنرا بررسیهای دقیق و عمیق و منصفانه نامیده است.