خدا پدر و مادر و خواهر و برادر و عمّه و خاله و همه کس و کارهای این عمو سام دوست داشتنی را بیامرزد که چقدر اینها نازند و دل نازک و دوست داشتنی هم. همین امروز خبر رسید که دو فروند ناو نقلی امریکایی به یک فروند ناو اژدرافکن در دریای مدیترانه پیوستند تا با فجایع انسانی در لیبی مقابله کنند. سرکار خانم سوزان رایس نماینده امریکا در سازمان ملل هم که انشاءالله خداوند یکروز عمرش را بکند صد سال، فرمودند که امریکا به فشار خود بر معمر قذافی تا برکناری او، ادامه می دهد تا مردم لیبی بتوانند با آزادی سخن گفته و آینده خودشان را رقم بزنند.
چهارتا بشود چشمان هر آنکس که دوست نداشته باشد مردم لیبی و در کل تمامی مردم تحت ظلم و ستم روی زمین از شرّ دیکتاتوری و دیکتاتورها رها شده و بتوانند آزاد و رها نفس بکشند. اما این وسط چیزی که بودار است این است که چرا ابرقدرت بی مثل و مانند این کرۀ خاکی فقط بعضی وقتا و بعضی جاهای بخصوص یادش می آید که باید از مردم محروم دفاع کند و با اعزام ناو و دَر کردن توپ و موشک و حملۀ هوایی، کادوی آزادی به مردم بدهد؟! حتما خون مردم لیبی از خون مردم لبنان و فلسطین مخصوصا نوع غزّه نشینش رنگینتر هست که ارباب زمین دلش به حالشان سوخته و دایۀ مهربانتر از مادر شده و ناوهایش را روانه آن دیار کرده است.
وقتی اسرائیل وحشیانه افتاده بود به جان مردم بیگناه و از زمین و زمان بر سرشان آتیش می بارید و زمانی که پروژۀ نسل کشی را در غزّه پیش می برد، ای دریغ از یک تهدید خشک و توخالی پدرخوانده برای دَر کردن یک ترقّۀ ناقابل و افسار زدن بر این موجود لگدپران و چموش. اگر هم حرکتی بود در جهت حمایت از دولت وحشی اسرائیل بود تا آزادتر و راحتتر بتواند مردم بیگناه و بی دفاع را از هر سمت و سو هدف قرار دهد. همین یکی دو هفته پیش هم طرح اعراب برای جلوگیری از ساخت و سازهای بیشتر در مناطق اشغالی را با وجود چهارده رأی مثبت، با یک وتو (ی) ناقابل پاره کرد و انداخت توی سطل آشغال شورای امنیّـت سازمان ملل.
همۀ اینها را که کنار هم بگذاریم مطمئن می شویم که خون مردم لیبی حتما از خون مردم کشورها و مناطقی که خاکشان بوی خوش نفت و گاز نمی دهد، کلّی قرمزتر است و به احترام این منابع خدادادی هم که شده باید ناو اعزام کرد و مردم را نجات داد و برای حقوق بشر دل سوزاند و کلّی هم پُز داد و تازه بر سر مردم غارت شده منّت هم گذاشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر