ضرب المثل معروف چوب را که بلند کنی گربۀ دزد فرار می کند، شده است مصداق امروز حال و احوال دیکتاتورها. در تونس و مصر مردم خشمگین به خیابانها می آیند، کمی آنطرفتر امیر کویت از جیب مبارک ( منظور حسنی مبارک نیست ) بذل و بخشش می کند و پول بین مردم تقسیم می نماید. ملک عبدالله در اردن دست پیش را می گیرد که پس نیفتد و یکجا آنچنان کاسه کوزه ها را بر سر دولت می شکند که هیچ اپوزیسیونی به گرد مقام شامخ سلطنتی اش نمی رسد و یکشبه دستورات شدید و غلیظ صادر می کند که دولت جدید باید اصلاحات را سریعا آغاز کرده و به پیش ببرد. این در حالیست که دولت قبلی را نیز بر اساس حقی که برای خودش در قانون اساسی قائل شده، خود بر سر کار آورده و اگر ایرادی به آن دولت وارد است او نیز براین اساس نمی تواند مبرّا باشد.
بشّار اسد بنا به گزارش خبرگزاریها به نیروهای مستقر در مرز عراق دستور ترک آن منطقه و بازگشت به پایتخت را داده است. گویی خطر داخلی را جدّیتر و واقعی تر ارزیابی کرده و نشستهای فراوانی با مقامات امنیّتی طیّ روزهای گذشته داشته است. حتما نحوۀ سرکوبی تظاهرات احتمالی را با آنها مرور کرده است.
راه دور نرویم رژیم نحس و نجس آخوندهای جنایتکار در ایران علاوه بر اعدامهای عجولانه قهرمانان در زنجیر، به چاره جویی افتاده. احمدی نژاد قول ارزانی را از فروردین ماه آینده داده است که چیزی معادل همان وعده های دروغین سر خرمن است. از سوی دیگر هم تمامی ساز و نواهای دستگاههای تبلیغاتی شان را کوک کرده اند تا حالا که نمی توانند از انتشار امواج قیامهای مردم مصر و تونس و یمن جلوگیری کنند، حدّاقل به رسم دیرین و آشنایشان خیزشهای مردمی را ملّا خور کرده و حرکت مردم منطقه و مردم مسلمان را حرکتی برای استقرار حکومت اسلامی معرفی نمایند! یعنی با زبان بی زبانی می خواهند به ملّت ایران بگویند که قیامهای سراسری در کشورهای عربی فقط و فقط برای چیزیست که شما سی و اندی سال پیش به دست آورده اید. یعنی اعدام، دزدی و رشوه خواری و فساد، جنایت بی حد و حصر، تجاوز، شکنجه، سنگسار ...........
با همه اینها، قیام امّا در سرزمین باستانی و کهن فراعنه نه تنها فروکش نکرده بلکه روز به روز ابعاد وسیعتری می یابد و همزمان فشارهای خارجی برای خروج مبارک از مصر نیز افزایش یافته است.
برای غربی ها و بخصوص آمریکاییها در حالت عادّی علی السّویّه است که مبارک در مصر حکمرانی کند یا دیکتاتور دیگری با همان مختصّات. آنها کاری به نامها ندارند، مرامها و روشها را مدّ نظر قرار می دهند.
بر همین اساس وقتی پای قیام و خیزش مردم به خیابانها و میادین باز می شود آنوقت است که حضرات به دست و پا می افتند تا سیلاب راه افتاده از مسیر خود خارج نشود و هست و نیست را با خود نبرد. شاهد ماجرا هم عکسهای ریز و درشت جناب مبارک با سران دمکرات منش کشورهای غربی و حضرت باراک اوباما در گذشته های نه چندان دور. ظاهرا عالیجنابان وقتی با او فالوده میل می کردند اصلا خبر نداشتند که جانشین فراعنه با سرکوب و اختناق دارد حکومت می کند!
فرمانروایان این کرۀ خاکی خوب می دانند که اگر بخواهند سنگ حمایت از مبارک را در چنین شرایطی بر سینه بزنند سیلاب خروشان مردم به پا خاسته، آنان را نیز با خود خواهد برد. پس بهتر است حالا که ظاهرا تاریخ مصرف این دیکتاتور به پایان رسیده به جای حمایت از او برای حفظ ظاهر هم که شده با مردم همراهی نمایند تا بتوانند مسیر این سیلاب عظیم را در زمان معین و مناسب به سمت و جهتی که می خواهند سوق دهند و یک مبارک دیگر البته کمی تا قسمتی دمکرات تر قالب نمایند و وقتی به سلامتی و سلام و صلوات ملّت سرشار از پیروزی و موفقیّت به دست آمده به خانه هاشان بازگشتند، همان خدمات سابق و سرویس دهی را از دست نشاندۀ جدید طلب نمایند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر