آقای منتظری هم رفت. آیت اللهی که اگر چه تقریبا دَه سال از بدو حاکمیّیت حکومت اسلامی در کنار سردمداران ریز و درشت آن بود امّا به ننگ آنها تن نداد و پاک و پاکیزه زندگی کرد و در کمال حُسن و زیبایی اخلاقی و روحی به دیار باقی شتافت.
بی شک منتظری می توانست و در بین سران رژیم بعد از خمینی صلاحیّتش را داشت که به جای او تکیّه زند و امر و نهی کند و خود را مرجع شیعیّان سراسر جهان بنامد. امّا تاب جنایات بی شمار خمینی و رفسنجانی و خامنه ای و سایر شرکاء پلیدشان را نیاورد و آن زمان که خمینی هنوز خدایی می کرد رو در روی او قرار گرفت و از حقّ مظلومان و اعدام شدگان جانانه دفاع کرد و گوشۀ خلوت خود در قم را به پادشاهی بر دو جهان ترجیح داد. دقیقا به همین خاطر بود که مردم، حسابش را از سایرین جدا کرده و به گونه ای احترام آمیز از او یاد کردند.
خامنه ای هم دیر یا زود خواهد رفت. مخصوصا که اینروزها حتما فشارهای شدید جسمی و روحی را تحمّل می کند. امّا تفاوت اینجاست که مردم چه خواهند کرد.احساس عامّۀ مردم چه خواهد بود؟! تفاوت مراسم فرمایشی با حضور خودجوش و سیل آسای مردمی که تشنۀ آزادی اند، زمین تا آسمان است.
آنچه که مردم در خصوص فوت آقای منتظری انجام دادند، آنهم در آن شرایط خفقان زده و جوّ پلیسی و هشدارها و بگیر و ببندها، نمایانگر این است که ملّت ما هر کس را که ولو یک قدم کوچک در راه آرمانهایش برداشته باشد و به دشمنهایش پشت کرده باشد، تا لحظۀ مرگ تنها نخواهند گذاشت و پیوسته از او به نیکی یاد خواهند کرد. مردم دوست و دشمن خود را بهتر از هر کس دیگری تشخیص می دهند و در این راستا چنان هشیارانه و قدر دان عمل می کنند که آدم امیدش به آیندۀ آن مرز و بوم صد چندان می شود. تاریخ بی شک در آینده ای نه چندان دور در این مورد قضاوت خواهد کرد.
فارغ از تمامی مرزبندیهای سیاسی و اجتماعی، منتظری را می توان انسان شریفی دانست که در لحظۀ حساس انتخاب بین مقام و پُست های ناچیز زود گذر، و انسانیّت و وجدان و شرف، دوّمی را برگزید و حصر و ناسزا و دشنامها را به جان خرید. به همین سبب هم در دل مردم کوچه و بازار جای گرفت و مقامی ابدی یافت. خوشا به حال رهبر و رهبرانی که عامّۀ مردم در روز فقدانشان اینگونه سراسیمه و خودجوش و گریان امّا با مشتهای گره کرده به خیابانها بشتابند و ضمن بدرقه آنها به منزل ابدی، فرصت را غنیمت دانسته مرگ ظالمان را طلب کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر