عید را جشن می گیریم پس هستیم 
تقریبا از اواخر بهمن و آغاز اسفند که به قول قدیمی ترها زمین نفس می کشد و طبیعت آماده می شود تا به وظیفۀ دیرینۀ خود عمل کند، ایرانِ ما نیز به جنب و جوش می افتد و همراه و همگام با طبیعت دست اندرکار چیدن مقدّمات پذیرایی از بهار و عید نوروز می شود.
هر چه فکر می کنم که چه چیزی غیر از طلوع بهار و حضور نوروز اینگونه می تواند ملّت ما را در نقطه پایانی یک سال به شور و نشاط در آوَرد و با وجود تمام سختی ها و رنج ها و مرارت ها، به حرکت دوباره وادارد البته چیزی به خاطرم نمی رسد.
سی سال است که ملّاها در صددند به هر مکر و حیله ای که شده، بساط نوروز را جمع کنند و عمو نوروز و حاجی فیروز را هم برای همیشه بفرستند به جایی که نه نامی ازشان بماند و نه نشانی. البته این آرزوی دیرینۀ این قومِ ضد ایران وایرانی بوده و هست. امّا مخصوصا در این سی سال بیش از پیش خودشان را به در و دیوار زده اند تا راهی بیابند. عجبا که این مردم تحت ظلم و ستم و فقر، نوروز که از راه می رسد، درست مثل طبیعت گُل از گُلشان می شکفد و همۀ رشته های آخوندها را پنبه می کنند تا نشان دهند که هیچگاه از انتظار برای طلوع دوباره بهار خسته نشده اند و مثل طبیعت شاید برای مدّتی به خواب زمستانی فرو روند امّا در شروع بهار دوباره می شکفند و سبز می شوند تا بر رمز و راز پایداری و جاودانگی یک سرزمین و ملّت کهن، مُهر تایید چندین و چند باره بزنند.
مرگ وبلاگ نویس ایرانی
در آستانه نوروز باز هم رژیم سفّاک آخوندی قلب یک ملّت را جریحه دار کرد. نمی دانم شاید فکر می کنند که با این جنایتها در ایّام نوروز می توانند خدشه ای به ضربۀ سهمناکی که هر ساله از برگزاری جشن نوروز بر افکار و جسم و روح پلیدشان فرو می آید، وارد سازند. البته نمی دانند و هیچگاه هم نخواهند فهمید که مردم ایران با چشمانی خیس در سوگ این عزیزان و صد البته با لبهایی خندان، آنگونه که دشمن شاد نشود، کوله باری از رنجها را بر دوش می کشند، و همچنان به روزی می اندیشند که طومار این جانیان را در هم بپیچند.
دکتر فیروزی طیّ گزارشی شرح داده بود که پزشکان حاضر در بهداری اندرزگاه شماره هفت چگونه مانع کمک به این جوان از دست رفته شدند و عاقبت دردناک کار را هم که همگان می دانند. نکته یی که قابل توجّه می باشد این است که یک پزشک سوگند یاد کرده که در هنگام درمان بین دوست و دشمن تفاوتی قایل نشود و انسانیّت را همواره مدّ نظر داشته باشد.
با توجّه به افشاگریهای دکتر فیروزی می توان دریافت که در بهداری زندان اصولا پزشکی وجود ندارد. این طرز رفتار فقط و فقط می تواند شایسته شکنجه گران و بازجویانی باشد که حتما به نوبت پس از بازجویی و شکنجه زندانیان، جهت رفع خستگی و تفریح لباس جلّادی از تن به در می کنند و در کسوت مقدّس پزشک، کار ناتمام همکاران جنایتکارشان را تکمیل و به اتمام می رسانند.
اعتراف به کشتار غیر نظامیان در غزّه
تقریبا از اواخر بهمن و آغاز اسفند که به قول قدیمی ترها زمین نفس می کشد و طبیعت آماده می شود تا به وظیفۀ دیرینۀ خود عمل کند، ایرانِ ما نیز به جنب و جوش می افتد و همراه و همگام با طبیعت دست اندرکار چیدن مقدّمات پذیرایی از بهار و عید نوروز می شود.
هر چه فکر می کنم که چه چیزی غیر از طلوع بهار و حضور نوروز اینگونه می تواند ملّت ما را در نقطه پایانی یک سال به شور و نشاط در آوَرد و با وجود تمام سختی ها و رنج ها و مرارت ها، به حرکت دوباره وادارد البته چیزی به خاطرم نمی رسد.
سی سال است که ملّاها در صددند به هر مکر و حیله ای که شده، بساط نوروز را جمع کنند و عمو نوروز و حاجی فیروز را هم برای همیشه بفرستند به جایی که نه نامی ازشان بماند و نه نشانی. البته این آرزوی دیرینۀ این قومِ ضد ایران وایرانی بوده و هست. امّا مخصوصا در این سی سال بیش از پیش خودشان را به در و دیوار زده اند تا راهی بیابند. عجبا که این مردم تحت ظلم و ستم و فقر، نوروز که از راه می رسد، درست مثل طبیعت گُل از گُلشان می شکفد و همۀ رشته های آخوندها را پنبه می کنند تا نشان دهند که هیچگاه از انتظار برای طلوع دوباره بهار خسته نشده اند و مثل طبیعت شاید برای مدّتی به خواب زمستانی فرو روند امّا در شروع بهار دوباره می شکفند و سبز می شوند تا بر رمز و راز پایداری و جاودانگی یک سرزمین و ملّت کهن، مُهر تایید چندین و چند باره بزنند.
مرگ وبلاگ نویس ایرانی
در آستانه نوروز باز هم رژیم سفّاک آخوندی قلب یک ملّت را جریحه دار کرد. نمی دانم شاید فکر می کنند که با این جنایتها در ایّام نوروز می توانند خدشه ای به ضربۀ سهمناکی که هر ساله از برگزاری جشن نوروز بر افکار و جسم و روح پلیدشان فرو می آید، وارد سازند. البته نمی دانند و هیچگاه هم نخواهند فهمید که مردم ایران با چشمانی خیس در سوگ این عزیزان و صد البته با لبهایی خندان، آنگونه که دشمن شاد نشود، کوله باری از رنجها را بر دوش می کشند، و همچنان به روزی می اندیشند که طومار این جانیان را در هم بپیچند.
دکتر فیروزی طیّ گزارشی شرح داده بود که پزشکان حاضر در بهداری اندرزگاه شماره هفت چگونه مانع کمک به این جوان از دست رفته شدند و عاقبت دردناک کار را هم که همگان می دانند. نکته یی که قابل توجّه می باشد این است که یک پزشک سوگند یاد کرده که در هنگام درمان بین دوست و دشمن تفاوتی قایل نشود و انسانیّت را همواره مدّ نظر داشته باشد.
با توجّه به افشاگریهای دکتر فیروزی می توان دریافت که در بهداری زندان اصولا پزشکی وجود ندارد. این طرز رفتار فقط و فقط می تواند شایسته شکنجه گران و بازجویانی باشد که حتما به نوبت پس از بازجویی و شکنجه زندانیان، جهت رفع خستگی و تفریح لباس جلّادی از تن به در می کنند و در کسوت مقدّس پزشک، کار ناتمام همکاران جنایتکارشان را تکمیل و به اتمام می رسانند.
اعتراف به کشتار غیر نظامیان در غزّه
پنجشنبه گذشته روزنامه اسراییلی هاآرتص اظهارات سربازانی را به چاپ رسانده که گفته اند در جریان جنگ غزه، نیروهای اسراییل عمدا مردم عادی و غیر نظامیان فلسطینی را هدف قرار داده و ساختمانها و تاسیسات شهری را از روی عمد ویران می کردند.
یکی از سربازان در شرح مشاهدات خود گفته است که یک تک تیرانداز اسراییلی به اشتباه یک مادر فلسطینی و دو کودک او را که متوجه دستور نظامیان برای خروج از منطقه عملیّاتی نشده بودند، هدف قرار داد.
همچنین گفته شده است که روحانیون اسراییلی در عملیات نظامی دخالت می کردند. خاخام ها برای توجیه جنگ در غزه، برای سربازان موعظه مذهبی می کرده اند.
نمی دانم این توجیه مذهبی برای کشتار، از آخوندها به خاخام ها سرایت کرده یا برعکس. امّا اینرا خوب می دانم که وقتی پای دین و مذهب و روحانی از هر جنس و نوعش در جنگ و کشتار باز می شود، نوع تخریبها و کشتارها از نحوست وجود این قوم حرام لقمه، از حدّ عادی و معمول خارج شده و فاجعه های دهشتتاکی به وجود می آوَرد که بشر و بشریّت تا ابد از زیر بار شرمندگی آنچه در حق انسانهای بیگناه خصوصا کودکان و نوجوانان و زنان روی داده، قد راست نخواهد کرد.
مدال نقره ننگ بر پیشانی آخوندها
اگر ورزشکاران ایرانی در المپیک مقامی شایسته نام ایران به دست نیاوردند و در دیگر رویدادهای ورزشی جهانی نیز نتوانستند بر سکوی افتخار بایستند، آخوندها البته اصلا به روی نامبارک خویش نیاوردند و با تلاش و کوشش فراوان و شبانه روزی سربازان گمنام و بسیجیان جان برکف و پاسداران هار و وحشی خود، توانستند مقام دوّمی اعدام را بعد از چین به گردن بیاندازند و روی سکوی دوّم بایستند.
البته آخوندها حتما به این حکم سازمان عفو بین الملل اعتراض خواهند کرد. چون واقعا حقشان پایمال شده. آنها حتما خواهند گفت با توجِه به جمعیّت نزدیک یک میلیارد و نیمیِ چین، بر اساس هر تناسبی که محاسبه شود، آنان بایستی بر سکوی اوّل جهانی می ایستادند.
بی جهت نیست که آخوندهای وحشی در آستانه عید دست به کشتار زدند و صد البته با روغنکاری کردن و جلا دادن ماشین کشتار خویش، اهدایی بعضی از کشورهای حامی حقوق بشر، در صدد جبران مافات هستند و بنابراین برای سالی که در آنیم، جز به مقام اوّلی و سکوی اوّل رضایت نخواهند داد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر