مشکلات روزافزون یک دیکتاتوری

به جرأت می توان گفت که رژیم از آغاز سالهای ننگین حاکمیٌتش تاکنون هیچگاه مثل امروز درمانده نبوده و در بحران قرار نداشته . اقتصادی که به زعم بنیانگذار جمهوری اسلامی مال خر بود و در استدلالهای سیاسی و اجتماعی محلی از اِعراب نداشت، بحران آن امروز بعلٌت ندانم کاریها و دزدیهای کلان و فساد بی سابقه در رأس حکومت، چنان حاد گردیده که در هیچکدام از اصطبلهای حاکمیٌت ولایت فقیه راه حلٌی برای معضل آن یافت نخواهد شد.
انرژی هسته ای و حقٌ مسلٌم هم که جای خود. در این خصوص رژیم کار را به جایی رسانده که ناگزیر از ادامه راه است. درست مثل ماشین بی ترمزی که در سراشیبی قرار گرفته و به سرعت در حال سقوط است و راننده فقط می تواند کمی به سمت چپ یا راست بکشد تا از برخوردهای احتمالی با صخره های سر راه تا اطلاع ثانوی جلوگیری کند. امٌا راننده بی کفایت و نالایقی که ماشین را به این سمت و سو هدایت کرده خود خوب از فرجام کار و سقوط به ته درٌه آگاه است.

دزدی و فساد و از هم دریدن باندهای درون حاکمیٌت هم که دیگر اظهر من الشٌمس است. زمانی خمینی با یک فرمانِ هَمَه با هم خَفَه، موقتی هم که شده سرچشمه اختلافات را گِل می گرفت تا حداقل برای حفظ ظاهر هم که شده، وحدت نیروهای ارتجاع را به رُخ بکشاند و به نیروهای مبارز و مخالف از یک سو و به طرفهای خارجی اش از سوی دیگر حالی کند که حاکمیٌتش یکپارچه و متٌحد است. امٌا امروز دیگر سررشته امور از دست در رفته و وزیر و وکیل و صغیر و کبیر، برای از میدان به در کردن رقبای امروز و رفقای سابق چنان همدیگر را جِر و واجِر می دهند و اسرار پشت پرده برملا می کنند و چیزها به هم حوالت می دهند، که نگو و نپرس. ( ماجرای کُردان به خوبی نمایانگر از هم دریدن باندهای رژیم است ). اگر هم از آن بالا کسی جرأت کند و بگوید خَفَه،کسی برای صاحب صدا، تَره هم خُرد نمی کند. ( آخوند صادق روحانی با وجود حمایتهای گاه و بیگاه از احمدی نژاد، علنن و عملن علیه رئیس جمهور منتخبِ مقام عظما سخنرانی می کند و او را مسبب نابودی اقتصاد و تمامی مشکلات معرفی می نماید ).
امٌا اینها همۀ ماجرا نیست. از ظواهر امر پیداست که فرماندهان سپاه، که مثل سرطان در تمام رگ و پِی و نسوج و شریانهای حیاتی اقتصاد ایران ریشه دوانده اند، برآنند تا در عرصه سیاسی نیز طرٌاح و مجری اصلی باشند و حرف اول و آخر را بزنند. اگر کمی به اخطارهای آخوند دزد و فاسد، هاشمی رفسنجانی در خصوص کنار زدن روحانیٌت از حاکمیٌت توجٌه کنیم به خوبی در خواهیم یافت که فرماندهان طراز اوٌل سپاه با کودتایی خزنده برآنند تا با تثبیت خود در رأس حکومت، بستری برای انتقال یک رژیم آخوندزده به حکومتی نظامی فراهم نمایند. در این راستا پتانسیل عظیم مالی و قدرت روزافزون نظامی سپاه و نفوذ نرم و خزندۀ پاسدارانی که فقط پالانشان عوض شده در احراز پستهای مهم و حیاتی از جمله مجلس و دولت، می تواند در آینده ای نه چندان دور بسیاری از معادلات قدرت در رأس نظام را به نفع آنها بچرخاند.

اینها همه فقط و فقط قسمتی از مشکلات پیدا و پنهان نظامی است که آمده بود تا سفرۀ خلافت اسلامی را تحت رهبری خویش در کلٌ منطقه و سپس در جهان اسلام بگستراند. به همۀ اینها باید اعتراضات، اعتصابات و خیزشهای خودجوش مردمی را نیز اضافه کرد. رژیم خوب می داند که اگر حتٌی یک درصد احتمال جانِ سالم به در بردن از کلیٌه مصایب و مشکلات گریبانگیر خویش را داشته باشد، از یک قیام سراسری مردمی، هیچ گریز و گزیری نخواهد داشت. شاهد مدٌعا مانورهای پی در پی در کوی و برزن وخیابان و انواع و اقسام نمایش قدرت در انظار عمومی می باشد. کافی است به عکسهای حشر این وحوش در خیابانهای تهران و دیگر شهرهای میهن نگاهی بیندازیم تا به عمق بیم و ترس و وحشت رژیم بیش از پیش پی ببریم.

البته در این مورد ملٌاها و عواملشان اشتباه نکرده اند. آنها با شمٌ قوی ضدانقلابی خویش، که بوی خطرهای آنچنانی را مثل امام راحلشان خوب تشخیص می دهند، می دانند که یک خیزش سراسری دقیقا به زلزله ای می ماند که همه چیز را بر سرشان آوار خواهد کرد. آنها خوب بو کشیده و به این نتیجه رسیده اند که حتٌی در صورت یک حمله خارجیِ کوبنده و سهمگین، از معرکه جان سالم به در خواهند برد، امٌا مُشتهای گِره کرده و متٌحد و خشم به غلیان آمده یک ملٌت تحت سلطه، ریش و ریشۀ آنها را برای همیشۀ تاریخ خواهد سوزاند و خاکسترش را به باد فنا خواهد داد.
خبر خوش برای ملٌت دربند ایران و هر آنکس که دل و سر در پی آزادی دارد، محکم و مستحکمتر شدن سنگر دانشگاه علیه فاشیسم حاکم بر میهن با وجود حداکثر سرکوب می باشد. شانزده آذر آینۀ تمام قدٌ این حقیقت بود که دانشجویان آگاه و مبارز با سری نترس و قلبی مالامال از عشق به آزادی و مردم، در راه تعیین تکلیف نهایی با رژیم فاسد آخوندی قدم گذاشته و دیگر از عربده های بسیج و لباس شخصی ها و پاسداران با ریش و بی ریش و تخت و دار و شکنجه، بیمی به خود راه نمی دهند. آنچه در اعتراضات و تظاهرات اخیر دانشجویی به مناسبت شانزده آذر بیش از پیش دیده و شنیده می شد، حملۀ شجاعانه و بی پروای فرزندان خَلَف ایران زمین، به عمود خیمه نظام و خطاب قرار دادن ولی فقیه بود. بی خود نبود که سید علی پینوشه که در آستانۀ شانزده آذر قصد ملاخور کردن و به قول یکی از دانشجویان مبارز دانشگاه شیراز، قصد حکومتی کردن این روز را داشت، ناگهان و حتما بنا به سفارش وزارت اطٌلاعات و وابستگان این وزارت منحوس و بدنام در دانشگاه، از تصمیم خود صرف نظر نموده و از رویارویی با دانشجویان سرباز زد.

شعار مرگ بر دیکتاتور حکایت از اوج تنفر دانشجویان از یک سیستم سراپا فاسد و سرکوبگر دارد که سی سال است خون، مال و ناموس یک ملٌت بزرگ را بازیچه امیال و آرزوهای ددمنشانه خود قرار داده و مبیٌن این نکته است که در چارچوب این سیستم هیچ عنصر با عمامه و بی عمامه ای را به رسمیٌت نخواهد شناخت. جنبش دانشجویی ایران دیگر یک جرقه نیست. شعله ایست سرکش و سوزان در شام تیره و سرد یک ملٌت به زنجیر کشیده شده. سخنان دلاورانه یک دانشجو در شیراز که گفت: .... به خاطر تحصن آذرماه سال گذشته ما را به کمیته‌ی انضباطی احضار کرده‌اند، ساکت نشدیم. در جریان تحصن یازده روز احضار شدیم باز ساکت نشدیم، بلکه رادیکال‌تر هم شدیم. آنقدر احضار کنند تا ما نبرد مسلحانه پیش بگیریم... به خوبی نشانگر این واقعیٌت است که جنبش دانشجویی راه خود را یافته و در مسیری گام نهاده که سازش و تسلیم را نمی شناسد و به کمتر از رهایی و آزادی تن نخواهد داد. البته رَوَند سرنگونی زمانی تسریع خواهد شد که مردم و دانشجویان حصاری را که مانع پیوستن آنها در جریان اعتراضات به همدیگر است بشکنند و دست در دست هم به همراه کارگران به جان آمده از ظلم و ستم به حربۀ تدبیر و مُشت، استخوانهای ارتجاع حاکم را در هم شکنند و آنرا برای همیشه در زباله دان تاریخ دفن نمایند.
به امٌید آنروز.